Heel anders dan gedacht verloopt de werkdag op de school. Bijna alle teamleden zijn aanwezig en hebben de presentielijst getekend. De bedoeling was: lessen bijwonen en dan nabespreken met de betreffende leerkracht en pas in het weekend een teamtraining. Er blijken echter maar heel weinig kinderen aanwezig te zijn. Van de 340 is er slechts een twintigtal. De meeste kinderen zijn nog niet terug van Tobaski, het jaarlijkse offerfeest . Dat feest vier je bij je - vaak ver weg wonende -familie en (betaalbaar) reizen hier kost veel tijd.

Plan aangepast. We maken een klas van de aanwezige kinderen en vragen iemand een les te geven in aanwezigheid van alle collega's. Daarna gaan de kinderen aan het werk en vormen we een kring onder de grote boom: een workshop over klassenmanagement. Het lukt Ady wonderwel om de gelatenheid van de collega's te doorbreken: zij komen met opmerkingen en suggesties die hout snijden! Begrippen als betrokkenheid, gebruik van hulpmiddelen (bundels stokjes in dit geval , om eenheden en tientallen duidelijk te maken), inzetten van een instructietafel voor wie nog extra uitleg nodig hebben ...... het komt allemaal aan de orde!

Tussendoor nog liedjes gezongen met de kinderen over Brother John, sleeping, walking, looking, reading ....... Dolle pret en.... natuurlijk heel nuttig.

Tevreden begin ik aan de lange reis naar de overkant (Ady blijft daar). Bij de Ferry word ik aangesproken door iemand (zo gaat het altijd hier met een toebab, blanke), die informeert naar mijn welstand, het doel van mijn reis ......Kortom, ik heb een begeleider die mij in Banjul een taxi bezorgt en een gunstige prijs bedingt.

Nog even over stokjes. Veel mensen kauwen op stokjes: verwijdert de tandplak. Alleen, ze eten zoveel suiker, dat de gebitten er vaak toch abominabel uitzien. In 10 dagen hebben de bewaker en de poetshulp hier 2 kilo suiker verbruikt, vooral in de thee.